Een echte wandeldag

Ondergaande zon beschijnt ijsbergen

Eerst nog even gisteravond: na het posten van het blog begon de zon onder te gaan. We zijn gauw naar buiten gegaan, en hebben op het plankier bij ons hotel gekeken en foto's gemaakt. Heel mooi.




Vanmorgen ontbeten, en daarna bezig geweest om excursies te regelen voor de komende dagen. Dat viel niet mee: morgen komt er een cruiseschip, en voor die passagiers zijn alle excursies volgeboekt. Maar dinsdag en woensdag is er plaats, dan gaan we varen.

Maar vandaag opnieuw een wandeltocht, nu de lange tocht helemaal langs de Kangia ijsfjord. Woorden schieten tekort, en foto's eigenlijk ook. Daarom laat ik het hier maar bij.

Ellen op plankier, richting ijsfjord

Panorama ijsfjord

Aan het "strand" van het ijsfjord, bij wat open water

Omhoog aan het klimmen. In de verte zie jet inlandsijs (als je het weet)

Nog wel een paar opmerkelijkheden: rondom het eigenlijke stadje liggen overal in "het veld" sledehonden. De mannetjes liggen aan een lange ketting (zou Marianne Thieme dat goed vinden, komen we straks ook nog op), maar de vrouwtjes en de jongen lopen vrij rond. Ze zijn hoegenaamd niet in voorbijgangers geïnteresseerd, en ze verlaten hun eigen territorium ook niet. Alleen als ze een wandelaar met een hond zien/ruiken krijgen ze het op hun heupen. Ook als ze (denken dat ze misschien) voer krijgen is het gehuil en gejank niet van de lucht. Sledehonden staan qua afstamming nog dicht bij (pool)wolven, en dat kun je dan goed horen.

Ilulissat, bij de haven (!)

Waar er ook veel van zijn, dat zijn de muggen (op één van de foto's zie je er een paar). Met DEETspul houden we ze wel van het lijf, maar ze vliegen wel rondom je, en botsen voortdurend. Daarom hebben we nu twee petjes met ingebouwd gezichtsnet gekocht. Geen gezicht, maar wel effectief.

Diner met ijsberguitzicht

Nadat we terug waren van onze wandeling hebben we eerst koffie met taart genomen, en later hebben we gegeten in het restaurant van een ander hotel, midden in het stadje. Het uitzicht was opnieuw fenomenaal, en de maaltijd heel bijzonder: walvis. Groenlanders hebben het recht een beperkt aantal walvissen te vangen voor eigen, traditionele consumptie. Het smaakt als vlees, logisch ook, want het is een zoogdier, maar wel anders dan we ooit hebben geproefd. Erg lekker wel.
Daarna naar ons eigen hotel, en daar opnieuw een prachtige zonsondergang beleefd, om kwart voor elf.
En nu dan bloggen, en dan slapen, want het was een inspannende dag. Morgen doen we even wat rustiger aan.