Het boren van DE kernen

Aankomst bij het veldje

Vandaag moest het dus gaan gebeuren. Alleen liep het een beetje anders, want Ellen voelde zich niet goed: een soort door de ijle lucht veroorzaakte migraine. Als ze zich rustig hield ging het, maar iets doen was uitgesloten.
Gelukkig kon Lance, dezelfde technische helper van gisteren, vandaag ook helpen. Dat was mooi.
Om half twee scooterden we naar het veldje, parkeerden de scooter met werkslee IN het veldje (gisteren hadden we natuurlijk ook al moeten proefboren binnen in het veldje, op een stuk dat we toch niet meer zouden gebruiken), en gingen aan de gang.

Het boren begint

 Het liep voorspoedig, met af en toe een korte pauze was het goed te doen. We moesten wel dieper dan ooit, tot ruim 3,5 meter. Maar het ging, om vijf uur waren we klaar en toen hadden we van de twee kernen ieder de interessante meter in de piepschuimen box. Fantastisch! Het weer was geweldig: het zicht was goed, er was geen wind, en op zeker moment brak de zon door. Kortom: het was weer top.

Vier meter is best diep

Vaarwel veldje!

Één van de twee gaten

Terug scooteren was raar: dit is de laatste keer op deze heel bijzondere plek. The big house stond prachtig in de zon, net als de rest van het kamp.
We waren om half zes terug, en na het opruimen nog mooi op tijd voor het avondeten. De piepschuimen box met z'n kostbare inhoud staat buiten in de schaduw.
Ellen voelde zich nog steeds alleen maar goed op voorwaarde dat ze niks deed. Ze mag vannacht in "de ziekenboeg" van the green house slapen, lekker in een bed en met de wc in het gebouw.

Ellen op weg naar the green house

Morgen gaan we de kernen in plakjes snijden. Als Ellen weer fit (genoeg) is doen we dat samen (dat gebeurt hier buiten in het kamp), anders heb ik al een vrijwilliger gevonden.