Een rustig dagje (geldt niet voor het weer)

Uitzicht op Qaqortoq

Uitzicht over het meer

We hebben enorme mazzel gehad met onze reis, gisteren. Vandaag stormde het hier en in heel Zuid-Groenland, en alle vluchten zijn afgelast. Overal zitten mensen "vast".
Maar wij zijn er. Vandaag hebben we laat ontbeten, en hebben het stadje verkend. Het was dus stormachtig, maar droog. We zijn een rots opgeklauterd, en hadden als beloning een mooi uitzicht op Qaqortoq aan de ene kant, en een groot meer aan de andere kant.

Het oude kerkje

We hebben een broodje gesmeerd op het pleintje in het centrum (met de enige fontein van Groenland), en hebben daarna het lokale museum bezocht.

De haven

Verder ging het daarna langs de haven. Daar is Great Greenland gevestigd, het grote zeehondenbont bedrijf. We mochten binnen komen kijken, er was net een partij zeehondenhuiden binnen gekomen, direct van de jager. Die huiden worden dan eerst van de resten spek ontdaan, dan gewassen, en dan ingepekeld en een hele tijd zo bewaard.

Zeehondenhuiden

Spek eraf schrapen

Huiden inzouten

In Groenland zijn deze dingen gewoon, hier leeft men van wat het land brengt, en het land brengt nu eenmaal vooral dieren voort.

Qaqortoq in de avondzon

Later op de middag hebben we koffie gedronken in ons hotel, met mooi uitzicht, en heeft Harro nog wat gewerkt.
Daarna hebben we Thais-Groenlands gegeten (heel gek, overal in de plaatsen waar we geweest zijn hebben ze Thaise restaurants, hoe dat zo komt?), en daarna op onze kamer met opnieuw koffie de zon zien ondergaan.
Morgenmiddag gaan we weer op excursie, naar Viking-ruines.

Een reisdag

Tussen Kangerlussuaq en Nuuk

Vandaag begon de vakantie weer. Het enige werk dat nog moest worden gedaan was het vooruit betalen van het scheepstransport van onze spullen. Dat was weer niet eenvoudig (ik moest nu ineens weer gedetailleerd opschrijven wat er in zat, en ik moest betalen op het postkantoor), maar het is gelukt. We hadden verder vanmorgen nog even tijd om het Kangerlussuaq museum te bezoeken, en toen werd het tijd om naar het vliegveld te gaan. We hebben hartelijk afscheid genomen van Kathy, misschien zien we haar aan het einde van onze vakantie nog even.

Overstappen in Nuuk

Tussen Nuuk en Pamiut reist ook vracht mee

Tussenlanding Paamiut

Tussen Pamiut en Narsarsuaq

In Narsarsuaq staat de helikopter al klaar

De reis van Kangerlussuaq naar Qaqortoq is ongeveer van Groningen naar Madrid, maar we hebben er 5 uur over gedaan. Het ging met propellorvliegtuigen, en voor het laatste stuk een helikopter, en met een heleboel tussenstops (voor wie het wil weten: Kanger-Nuuk; Nuuk-Paamiut-Narsarsuaq; Narsarsuaq-Narsaq-Qaqortoq, het laatste traject per helikopter). Vliegverkeer lijkt hier op lange-afstand bussen.
Het was een prachtige reis: de vliegtuigen vliegen niet hoog, en het was helder weer. Overal konden we de rand van het inlandsijs volgen, en op het laatste traject vliegt de helikopter werkelijk langs heuvels en bergen in plaats van erover.

Vlak voor de tussenlanding in Narsaq

Aankomst in Qaqortoq

Kwart voor zeven waren we in ons hotel in Qaqortoq. We hebben weer een mooi uitzicht over het stadje, dit keer zonder ijsbergen (alleen in de haven ligt een brok ijs).

Zicht op Qaqortoq

We hebben een wandelingetje gemaakt, door het begin van het stadje, de kolonie Julianehåb, waarvan nog huizen over zijn. Daarna hebben we in ons hotel iets gegeten en nu zitten we in onze kamer met een kop koffie van het uitzicht te genieten. Alleen niet lang meer, want hier wordt het 's avonds "gewoon" donker.

Een bonusdag in Kangerlussuaq

opruimen

In ons reisschema hadden we rekening gehouden met eventuele vertraging op Summit. Dat is niet gebeurd, dus hadden we een hele dag in Kangerlussuaq over. Via Cathy konden we een auto huren, en kregen we de sluitel van de slagboom over de weg naar de rand van het inlandsijs. Dat beloofde een mooie dag te worden.
Maar eerst moesten we onze lopende zaken afhandelen: in de opslagloods onze zaken sorteren, de spulletjes van het IMAU in hun container terugleggen, en onze twee kisten vanaf hier laten vervoeren per schip. Dat is allemaal gelukt, morgenochtend moeten we nog even terug om de rekening te betalen.

onderweg met onze rode "truck"

De Russell gletsjer

Vanaf half twaalf konden we op pad. We zijn de weg opgereden (nou ja, weg, een echte stenen en zand en hobbel weg) in de richting van het inlandsijs. Iets voorbij de slagboom zijn we gestopt, en daar een heuvel overgestoken naar de Russell gletsjer: een prachtig gebied waar het inlandsijs als een wand van wel 40 meter omhoog staat, afsmelt en afbrokkelt. Het zag er anders uit dan Harro in herinnering had (maar dat was ook al 10 jaar geleden), maar het was opnieuw imponerend.

Teruglopend dachten we even in de verte een grote kudde rendieren te zien, maar het bleken ganzen te zijn. Even goed grappig: zo'n 75 ganzen rond en in een meer.

Ganzen bij een meer

700 km daarheen ligt Summit

We zijn doorgereden naar de plek waar je echt het inlandsijs op kan lopen (ooit aangelegd door Volkswagen als testparcours voor hun nieuwe auto's, echt waar). Dat is een rare ervaring: het ijs aan de rand is heel smerig, hobbelig, en vol smeltplassen. Inmiddels waren we bijna 40 km van Kanger weg.

We zijn teruggereden door het prachtige landschap (met steeds het inlandijs in zicht), en daarna nog even naar Kanger-haven gereden. Dat ligt 10 km stroomafwaarts in het fjord, op het hoogste punt waar grote schepen nog kunnen komen. Er voer net een cruiseschip weg, van welke we de gasten eerder die dag in grote excursiewagens waren tegen gekomen.

Uitzicht over Kangerlussuaq

Tot slot nog even naar de berg recht boven Kangerlussuaq, met een pracht uitzicht, en toen hadden we zo'n beetje het hele wegennet van Kanger gehad. Het enige dat nog ontbrak was de weg naar Lake Fergusson, en het fameuze restaurant Roklubben. Dat reden we 's avonds, om in Roklubben als besluit van weer een succesvol verlopen veldwerk te dineren. Het was als eerder weer heerlijk, en gezellig.

Lake Ferusson

Op het slagen van het werk op Summit!

Morgen gaat de vakantie weer "echt" verder: we gaan naar het zuiden, naar Qaqortoq.

Van Summit terug naar Kangerlussuaq

Klaar voor vertrek

De Hercules komt aan. Let op de box.

Vanmorgen zou het vliegtuig al heel vroeg komen, maar zoals vaak werd dat aanzienlijk later: het was eerst nog te mistig op Summit.
We hebben onze spulletjes opgeruimd, en hebben in het big house ontbeten, koffie gedronken, nog eens wat gekletst en toen kwam de mededeling dat het vliegtuig om half twaalf werd verwacht, en dat we om half een zouden vertrekken.
We zijn naar buiten gegaan om de landing te bekijken. Dat was eerst nog spannend, want de Hercules vloog twee keer voorbij zonder te landen. Soms keren ze dan onverricht ter zake terug. Dit keer echter niet, de piloot besloot van de andere kant te landen.
Alle lading stond al klaar, waaronder onze witte piepschuimen box met de monsters. We hebben hem zien inladen.
Daarna hebben we in the big house nog gegeten (cordon bleu met sweet potato fries, dat is hartstikke lekker, hadden we in New York ook al eens gehad, gaan we beslist zelf een keer maken), en toen konden we op weg.
Om kwart voor een waren we "air borne". Vaarwel Summit. Toch een raar idee dat het project nu afgelopen is.
Onderweg hadden we een prachtig zicht op de ijskap, en vooral op de rand.

Er is veel lading aan boord

De rand van het inlandsijs

Tegen half drie landden we. Ellen was weer kiplekker, zo gaat dat met hoogteziekte. We werden opgewacht door Cathy en naar het KISS gebracht. Daar zijn we eerst eens lekker gaan douchen, en daarna zonder jas!! naar de opslaghal van CPS gelopen. Onze spullen waren nog niet uitgepakt, maar de piepschuimen doos met monsters stond los, die konden we dus meenemen. De rest komt dan morgen.

In het KISS hebben we de monstertjes gesorteerd op nummer neergelegd om te smelten. Wij zijn boodschappen gaan doen, en gaan eten (opnieuw pizza, lekker buiten in de zon opgegeten). We zijn met de "stadsbus" (bybussi) terug gereden.

Na de koffie waren de monsters gesmolten en hebben we ze overgegoten in de definitieve monsterflesjes. Daar waren we om half tien meer klaar. Nu is het experiment echt af, en wordt het wachten op de analyse.
Nu een lekker glaasje wijn, morgen nog wat dingen regelen en misschien een ritje naar de Russell gletsjer. In ieder geval sluiten we morgenavond af in stijl: we hebben gereserveerd in Roklubben...

monsters uitschenken (bijna 200!)

Sommige ervaringen heb je liever niet… maar verder alles o.k.

De druk"tank" (of eigenlijk zak)

Ellen is er niet erg gelukkig in, maar het helpt wel!

Het was vanmorgen niet beter met Ellen. Ze had zuurstof gekregen, maar zodra ze daarmee ophield kreeg ze weer hoofdpijn en werd ze misselijk. Dus besloot Ben, de "medic" hier dat ze twee uur in de "druktank" moest: een hele grote zak, waar je dan in gaat liggen, die wordt afgesloten en op overdruk gebracht. Ellen werd op die manier a.h.w. teruggezet van 3200 meter hoogte naar 1600 meter. Ze vond het doodeng (je kunt er niet zelf uit), maar het hielp meteen.
Na ruim twee uur mocht ze eruit, en ze voelde zich volledig hersteld! Het was dan verder zaak om zo ongeveer niets te doen, en wat te eten en te drinken. Dat ging allemaal prima, gelukkig.

Haro en Henry aan het plakjes zagen

Ellen kwam ook nog even

Een plakje in een Zipper zakje

Intussen moesten de kernen wel in 1 cm plakjes worden gezaagd. Ik had gelukkig een vrijwilliger gevonden: Henry, die verantwoordelijk is voor de financien van Summit en nog wat andere stations, en die nu een keer een paar dagen was komen kijken.

Ellen voelt zich weer een stuk beter

We hebben van twee tot half zes gezeten: gezaagd, in de nieuwe zakjes gedaan (de Zipper zakjes zijn een uitkomst, ze willen bijna altijd goed open met handschoenen aan, passen helemaal om de zaagbuis, en gaan supergemakkelijk weer dicht!), en natuurlijk goed bijgehouden dat de nummering en diepte steeds klopt. We hebben nu twee kernen, eentje met 93 en eentje met 98 plakjes van 1 cm. Dus wat Summit betreft is het seizoen 2011 weer geslaagd!
Het was wel koud: de temperatuur zat rond de -20, en het waaide af en toe. We hebben dus een aantal keren een opwarmpauze gehouden in het gebouw waar we naast zaten.
Het was tijd voor het avondeten. Ellen at ook weer lekker: ze is helemaal hersteld. Na het avondeten hield Katrine een voordracht over de toekomst van Summit.

Ellen bij ondergaande zon

Lezing in the big house

Daarna heb ik alle spullen opgeruimd en klaargezet voor de vlucht van morgen. Die komt al vroeg (is het plan), en er komt een ploeg van Discovery Channel mee die ook gelijk weer terug gaan. Daarom blijft het vliegtuig wat langer staan dan gewoonlijk.
Ellen slaapt vannacht nog weer in de kliniek, met zuurstof. Daarheen lopend ging net de zon onder. Ellen is toch blij dat ze erbij is: dit is een heel bijzondere plek.
Ik ga zo m'n tentje weer opzoeken..

Zonsondergang over Summit

Toegift: 's avonds op kamp Summit

The big house vanaf de sneewscooter, terug van het veldje

"Tent city"

De volle maan aan de ene kant van the big house

De laagstaande zon aan de andere

Buiten was het inmiddels prachtig geworden: de laagstaande zon aan de ene kant, en de volle maan aan de andere kant. Waar zie je dat?

Het boren van DE kernen

Aankomst bij het veldje

Vandaag moest het dus gaan gebeuren. Alleen liep het een beetje anders, want Ellen voelde zich niet goed: een soort door de ijle lucht veroorzaakte migraine. Als ze zich rustig hield ging het, maar iets doen was uitgesloten.
Gelukkig kon Lance, dezelfde technische helper van gisteren, vandaag ook helpen. Dat was mooi.
Om half twee scooterden we naar het veldje, parkeerden de scooter met werkslee IN het veldje (gisteren hadden we natuurlijk ook al moeten proefboren binnen in het veldje, op een stuk dat we toch niet meer zouden gebruiken), en gingen aan de gang.

Het boren begint

 Het liep voorspoedig, met af en toe een korte pauze was het goed te doen. We moesten wel dieper dan ooit, tot ruim 3,5 meter. Maar het ging, om vijf uur waren we klaar en toen hadden we van de twee kernen ieder de interessante meter in de piepschuimen box. Fantastisch! Het weer was geweldig: het zicht was goed, er was geen wind, en op zeker moment brak de zon door. Kortom: het was weer top.

Vier meter is best diep

Vaarwel veldje!

Één van de twee gaten

Terug scooteren was raar: dit is de laatste keer op deze heel bijzondere plek. The big house stond prachtig in de zon, net als de rest van het kamp.
We waren om half zes terug, en na het opruimen nog mooi op tijd voor het avondeten. De piepschuimen box met z'n kostbare inhoud staat buiten in de schaduw.
Ellen voelde zich nog steeds alleen maar goed op voorwaarde dat ze niks deed. Ze mag vannacht in "de ziekenboeg" van the green house slapen, lekker in een bed en met de wc in het gebouw.

Ellen op weg naar the green house

Morgen gaan we de kernen in plakjes snijden. Als Ellen weer fit (genoeg) is doen we dat samen (dat gebeurt hier buiten in het kamp), anders heb ik al een vrijwilliger gevonden.